Boczniak ostrygowaty

Pleurotus ostreatus (Jacq.) P. Kumm.

Nazywany również: Bedłka ostrygowata, bocznotrzonowiec ostrygokształtny, przyuszek ostrygowaty.

Wartość: Jadalny i smaczny. Preferowane są młode owocniki zanim miąższ stanie się łykowaty. Łatwy gatunek uprawny.

Występowanie: Od września do grudnia i od lutego do kwietnia na martwym i żywym drewnie drzew liściastych (buk, wierzba, topola, brzoza) i czasem iglastych (świerk) rośnie dachówkowatymi kępami; pojawia się po nocnych przymrozkach; pospolity.

Wymiary: Średnica kapelusza 5-30 cm. Wysokość trzonu 2-6 cm, grubość trzonu 1-3 cm.

Kapelusz: Przyrośnięty bocznie do podłoża za pośrednictwem nieznacznego trzonu; za młodu łukowaty, z czasem rozpostarty do lejkowatego; suchy; w różnych odcieniach i proporcjach szarości, fioletu, błękitu, brązu oraz czerni; z wiekiem blaknie. Brzeg ostry, za młodu podwinięty, na starość pofalowany. Brak resztek osłony na brzegu.

Blaszki: Gęste i szerokie, zbiegające, różnej długości; początkowo białawe, z czasem szarawe do fioletowawych.

Wysyp zarodników: Biały.

Trzon: Bardzo krótki lub wręcz szczątkowy, nagi, biały a czasem brązowawy, z podstawą pokrytą kosmkami grzybni. Trzony owocników rosnących nad sobą dachówkowato są często ze sobą zrośnięte podstawami.

Miąższ: Niezmienny, biały; w kapeluszu początkowo miękki, z czasem sprężysty, włóknisty do trochę łykowatego; w trzonie na starość zdrewniały; o przyjemnym grzybowym zapachu i kwaskowym smaku.

Gatunki podobne:
Boczniak rowkowanotrzonowy rośnie od kwietnia do listopada, ma ochrowobrązowy kapelusz i podłużnie bruzdkowany trzon; częsty.
Boczniak białożółty rośnie od sierpnia do listopada i przeważnie pojedynczo, skórka kapelusza jest usłana filcowatymi włókienkami a brzeg kapelusza białymi resztkami osłony; miąższ na przekroju żółknie; stosunkowo częsty.
Łycznik późny rośnie od września do grudnia, wykształca mniejsze owocniki o żółtych trzonach, zielonoszarych kapeluszach i ochrowoszarych blaszkach; stosunkowo częsty.