Galaretek kolczasty

Pseudohydnum gelatinosum (Scop.) P. Karst.

Nazywany również:
Kolczak galaretowaty, galaretówka kolczasta, szczękacz galaretowaty.

Występowanie:
Rośnie przez cały rok (choć głównie od lipca do listopada) gromadnie na silnie spróchniałych pniakach i kłodach drzew iglastych (głównie świerk), rzadziej liściastych; w miejscach wilgotnych i cienistych, przeważnie po północnej stronie pnia. Pospolity.

Wymiary:
Pojedynczy kapelusz osiąga średnicę 1-10 cm i grubość 0,5-2 cm.

Kapelusz:
Łopatkowaty, językowaty, konsolowaty. Powierzchnia nierówna, ziarnisto-brodawkowana lub zamszowa; białawo-szarawy, rzadziej ciemniejszy (fioletowawobrązowy do ciemnobrązowego), bocznie przyrośnięty do podłoża.

Pod kapeluszem:
Kolce drobne, gęsto rozmieszczone, szpiczaste, białe z niebieskim odcieniem.

Odcisk kapelusza:
Biały.

Trzon:
Krótki, masywny, osadzony bocznie wobec kapelusza i płynnie weń przechodzący; koloru kolców.

Miąższ:
Elastyczny, galaretowaty, szklisty, wodnisty, prześwitujący; za młodu mleczny, z czasem szary; bezwonny; smak niewyczuwalny lub lekko rybny.

Cechy charakterystyczne:
Specyficzna budowa (dachówkowato zrośnięte „języczki”), niepowtarzalna jednolicie wodnista konsystencja i białawo-brązowawa powierzchnia kapeluszy w połączeniu z białymi kolcami i trzonem czyni ten gatunek trudnym do pomylenia.

Wartość:
Jadalny nawet na surowo (np. w sałatce), choć pozbawiony smaku – kulinarnie ma walory głównie dekoracyjne.

Uwagi:
Owocniki są bardzo wodniste i po wyschnięciu praktycznie nic z nich nie zostaje.