Gęstoporek cynobrowy

Pycnoporus cinnabarinus (Jacq.) P. Karst.

Nazywany również:
Huba cynobrowa, wrośniak cynobrowy, żagiew cynobrowa.

Występowanie:
W lasach, sadach i zaroślach na martwym drewnie drzew liściastych (brzoza, buk, topola, czereśnia, wiśnia), bardzo rzadko iglastych. Rośnie od lata do jesieni, lecz można go dostrzec przez cały rok. Stosunkowo rzadki.

Wymiary kapelusza:
Szerokość 2-8 cm, długość 3-11 cm, grubość 0,5-1,5 cm.

Kapelusz:
Gatunek ten wykształca kapelusze półkoliste, czasem dachówkowate lub zrastające się ze sobą, do rozpostarto-odgiętych, przyrośnięte do podłoża bez pośrednictwa trzonu. Powierzchnia bardzo słabo pręgowana, za młodu meszkowata, z wiekiem naga, nierówna, gładka lub drobno pomarszczona, z czasem odbarwiająca się. Brzeg przeważnie cienki i ostry, po zimie brązowoczerwony. Rurki nieco jaśniejsze od miąższu; pory barwy rurek, koliste lub kanciaste. Na obrzeżu spodu kapelusza pas szerokości 1-2 mm jest pozbawiony hymenoforu.

Wysyp zarodników:
Biały.

Miąższ:
Za młodu miękki, gąbczasty, z wiekiem miękko-korkowaty i elastyczny. Barwy zbliżonej z powierzchnią owocnika, popręgowany na przekroju poprzecznym naprzemiennie jaśniejszymi i ciemniejszymi pasami, wzdłuż których da się go rozrywać na kłaczkowato-włókniste fragmenty.

Cechy charakterystyczne:
Pomarańczowo-czerwone ubarwienie, jaskrawe zwłaszcza u świeżych owocników. To jedyny gęstoporek, występujący w Europie.

GATUNKI PODOBNE:
Miękusz rabarbarowy jest bledziej zabarwiony; pospolity.

Wartość:
Niejadalny.

Uwagi:
W Polsce uznany za rzadki.
Powoduje niezbyt intensywną, białą lub pomarańczowawą, płytko sięgającą zgniliznę drewna.
Autor spotyka często w bieszczadzkich bukowych lasach owocniki z jaśniejszym lub niemal białym brzegiem.