Koźlarz czarnobrązowy

Leccinum melaneum (Smotl.) Pilát & Dermek

Znany też jako: koźlarz czarny

Występowanie:
Od sierpnia do października w miejscach wilgotnych i zawsze pod brzozami, zwłaszcza w piaszczystych lasach sosnowych. Rzadki.

Wymiary:
Średnica kapelusza 3-15 cm. Wysokość trzonu 7-15 cm, grubość trzonu 2-4 cm.

Kapelusz:
Za młodu stożkowaty, z czasem dzwonkowaty do łukowatego i poduchowato płaskiego. Ciemnobrązowy do czarnego. Powierzchnia przeważnie gładka; matowa, sucha, pod wpływem wilgoci czasem lepka.

Pod kapeluszem:
Rurki za młodu białawe, z czasem szarokremowe do szarobrązowych; na przekroju niezmienne.

Odcisk kapelusza:
Brązowooliwkowy.

Trzon:
Przy podstawie szerszy, u góry węższy; biały, gęsto pokryty czarnymi łuseczkami.

Miąższ:
W kapeluszu za młodu ścisły, z wiekiem mięknie; w trzonie włóknisty i twardy. Biały, niezmienny, o słabym przyjemnym zapachu i smaku.

Cechy charakterystyczne:
Czarny kapelusz i czarne łuseczki na trzonie, występowanie pod brzozami.

GATUNKI PODOBNE:
Pod brzozami rosną również podobnie zabarwione koźlarze, jak koźlarz babka i koźlarz różnobarwny, które jednak rzadko mają w barwie kapelusza nutę czerni.

Wartość:
Jadalny.

Uwagi: gatunek uznany za narażony na wymarcie.