Pięknoróg największy

Calocera viscosa (Pers.) Fr.

Nazywany również:
Pięknoróg lepki, płaskosz lipki, goździeniec lepki.

Występowanie:
Od czerwca do listopada w lasach iglastych i mieszanych, na próchniejących pniakach i kawałkach drewna iglastego (głównie świerk, sosna). Pospolity.

Wymiary:
Wysokość owocnika 2-10 cm.

Kształt:
Krzaczkowato rozgałęziony, rozwidlony, raczej wysmukły, o pokroju poroża, czasem pozornie koralowato zrośnięty. Końce rozwidleń przeważnie są zaostrzone, ale mogą być lekko zaokrąglone.

Kolor:
Złotożółty, żółty do pomarańczowego, ciemniejący podczas suszy i wówczas czerwonopomarańczowy.

Powierzchnia:
Lepka, śliska, lśniąca, czasem białawo oprószona zarodnikami.

Podstawa:
Wąska, czasem korzeniasto wydłużona, białawo omszona, mazista, a w czasie suszy twarda i łamliwa; może głęboko tkwić w drewnie.

Miąższ:
Złotożółty, konsystencja twardej gumy, giętki, czasem łamliwy; suchy; bezwonny, bez smaku.

Cechy charakterystyczne:
Krzaczkowaty kształt, żółtopomarańczowe ubarwienie czerwieniejące po przesuszeniu, giętki miąższ.

GATUNKI PODOBNE:
Identyczny ubarwione:
Pięknoróg szydłowaty jest mniejszy (do 1,5 cm wysokości) i przybiera kształt słabo (lub wcale) rozgałęzionego poroża z ostrymi końcami; rośnie głównie na drewnie drzew liściastych; pospolity.
Pięknoróg dwuprzegrodowy jest mniejszy (do 1,5 cm wysokości), ma owocniki z reguły proste, czasem tylko na szczycie rozwidlone; rośnie na drewnie drzew iglastych; rzadki.

Wartość:
Niejadalny, gdyż z racji gumowatej konsystencji kulinarnie nieprzydatny, lecz nieszkodliwy.