Podgrzybek czerwonawy

Hortiboletus rubellus (Krombh.) Simonini, Vizzini & Gelardi

Znany też jako: borowik czerwonawy, podgrzybek wielobarwny, Xerocomus rubellus Quél., Boletus rubellus Krombh.

Występowanie: Od czerwca do października w ciepłych lasach liściastych (lipy, dęby, graby, buki) i mieszanych oraz w parkach i ogrodach. Preferuje zarówno cień, jak i słoneczne, trawiaste miejsca. Często spotkać go można na wilgotnych ścieżkach, przeważnie gromadnie. Miejscami częsty (preferuje niziny), poza tym raczej rzadki.

Wymiary: Średnica kapelusza 2-10 cm. Wysokość trzonu 3-11 cm, grubość trzonu 0,5-3 cm.

Kapelusz: Za młodu wypukły, potem spłaszczony; często przybiera nieregularne formy. W krwistym i winnym odcieniu czerwieni, czasem w odcieniach ciemnego różu, z wiekiem blaknący. Powierzchnia zamszowata, aksamitna, czasem delikatnie błyszcząca; suchy. Podczas suszy może pękać, ukazując między płatami nieoddzielnej skórki kolor brzoskwiniowy. Brzeg często jaśniejszy, żółty.

Pod kapeluszem: Rurki przyrośnięte, czasem wycięte lub zbiegające; żółte lub zielonkawożółte, z wiekiem zyskują odcień oliwkowożółty i oliwkowy. Pory barwy rurek, duże, początkowo labiryntowate, zazwyczaj szerokie, kanciaste, przy trzonie wydłużone; pod naciskiem przebarwiają się na niebieskozielono.

Odcisk kapelusza: Żółty do oliwkowobrązowego.

Trzon: Pełny, walcowaty, rzadziej maczugowaty, często powyginany; pod naciskiem lekko błękitnieje. Intensywnie żółty na obu końcach, a pomiędzy tymi miejscami – czerwono zamszowaty lub czerwono punktowany na żółtym tle.

Miąższ: Zwarty, z czasem miękki; żółty, pod skórką czerwonawy, po zetknięciu z powietrzem czasami przebarwia się na niebiesko. Na surowo ma łagodnie kwaśny smak. Zapach słabo wyczuwalny.

Cechy charakterystyczne: Czerwony kapelusz, żółtawoczerwony trzon i żółtawe rurki pod naciskiem niebieskawe; żółty miąższ na przekroju czasem niebieskawy.

Gatunki podobne:
Spłowiałe owocniki bywają podobne do podgrzybka złotoporego, który ma brązowawy kapelusz; pospolity.
Kapelusz podgrzybka brzoskwiniowego tylko na brzegu jest czerwonawy; gatunek wymierający.

Wartość: Jadalny, lecz nisko ceniony.

Uwagi: Trudno znaleźć zdrowe egzemplarze, gdyż nawet młode owocniki są przysmakiem owadów.