Siedzuń sosnowy

Sparassis crispa (Wulfen) Fr.

Nazywany również:
Szmaciak gałęzisty, płaskosz sorokop, sorokop, sieduń, siedź, kozia broda, kozia broda kędzierzawa, kozia broda włoska, płaskorz, szmaciak, siedzuń borowy, strzępiak kędzierzawy, strzępulec, orysz, orosz, kwoka, baran.

Występowanie:
Od lipca do października wyrasta na korzeniach drzew, u podstawy drzew iglastych (głównie sosna, czasem świerk lub modrzew) lub na ich drewnie, na ubogich piaszczystych glebach. Stosunkowo częsty.

Wymiary:
Szerokość owocnika 10-40 cm, wysokość 10-15 cm, waga 0,5-1,5 kg (czasem do 6 kg).

Owocnik:
Przybiera formę nieregularnie kulistej sałaty lub gąbki. Składa się z gęstych płatowatych wielokrotnie rozgałęzionych gałązek o pofalowanych zakończeniach. Białawokremowy, szarawy, żółtawy, ochrowożółtawy; z wiekiem zakończenia gałązek brązowieją.

Trzon:
Krótki i gruby, wrośnięty w korzenie drzewa; białawoszarawy, u podstawy czarniawy.

Miąższ:
Niezmienny, woskowato-kruchy, sprężysty, białawy, o przyjemnym korzennym zapachu i łagodnie orzechowym smaku z lekko pikantną nutą.

Cechy charakterystyczne:
Krzaczasty kształt owocnika złożonego z płaskich gałązek o pofalowanych zakończeniach.

Łatwo pomylić z:
Siedziuń jodłowy o jaśniejszych i szerszych rozgałęzieniach, rośnie u podstaw jodeł.
Siedzuń dębowy biało zabarwiony i o szerszych rozgałęzieniach, rośnie u podstaw drzew liściastych (dąb, buk) i rzadko iglastych (jodła, świerk).
Oba są rzadkie i jadalne.

Wartość:
Jadalny i smaczny.

Uwagi:
Gatunek w Polsce uznany za rzadki. Jest pasożytem, powodującym brunatną zgniliznę drewna.