Koźlarz grabowy

Leccinellum pseudoscabrum (Kallenb.) Mikšík

Znany też jako: Leccinum carpini (R. Schulz) M.M. Moser ex D.A. Reid

Występowanie:
Od czerwca do października wyrasta małymi grupami pod grabami w lasach liściastych (zwłaszcza z udziałem dębu lub lipy), w miejscach cienistych i wilgotnych. Częsty.

Wymiary:
Średnica kapelusza 4-12 cm. Wysokość trzonu 5-15 cm, grubość trzonu 1-4 cm.

Kapelusz:
Za młodu półkulisty, z czasem wypukły a nawet płaski. Pomarszczony, podczas suszy poletkowato spękany, podczas deszczu trochę lepki. Szeroka paleta kolorów: jasnoochrowy, żółtawozielonkawy, żółtobrązowy, oliwkowobrązowy, oliwkowoszary, brązowy lub niemal czarny. Skórka nieoddzielna, na brzegu z wiekiem kurczy się i odsłania rurki.

Pod kapeluszem:
Rurki głęboko wycięte; w młodości białawe do bladokremowych, z wiekiem żółtawoszare do oliwkowoszarych lub oliwkowobrązowych. Na przekroju fioletowoszare, potem czarne. Pory barwy rurek, układające się w nierówną powierzchnię; pod naciskiem szare do czarnych.

Odcisk kapelusza:
Ciemnobrązowy.

Trzon:
Rozszerzony na środku; biały do żółtawego; powierzchnia szorstka dzięki brązowym lub czarnym łuseczkom.

Miąższ:
Za młodu w kapeluszu jędrny, z wiekiem mięknie; w trzonie włóknisty. Białawy, żółtawy; na przekroju różowy przez szarofioletowy do czarnego. Słaby nieokreślony zapach i smak.

Cechy charakterystyczne:
Pomarszczony kapelusz, zmienny miąższ (różowawy, potem czarny), towarzystwo grabów.

GATUNKI PODOBNE:
Koźlarz bruzdkowany wyrasta również pod grabami, ale powierzchnia jego kapelusza nie jest pomarszczona, lecz poletkowato spękana („na co dzień” – a nie tylko podczas suszy).

Wartość:
Jadalny i smaczny.