Muchomor czerwieniejący
Amanita rubescens Pers.
Znany też jako: muchomor czerwonawy, różowka, muchomór krostowaty, muchomór cętkowany, muchar czerwonawy, bedłka nakrapiana.
Występowanie:
Od czerwca do listopada w lasach iglastych, liściastych i na łąkach; pospolity (nawet podczas suszy).
Wymiary:
Średnica kapelusza 5-15 (rzadko 25) cm. Wysokość trzonu 8-20 cm, grubość trzonu 1-2,5 cm.
Kapelusz:
Początkowo półkulisty, z czasem wypukły do wklęsłego. Jasnobrązowy, ochrowobrązowy, przeważnie z nutą czerwieni i z czerwonobrązowymi plamami (zwłaszcza u starszych owocników). Powierzchnia gładka i sucha, nieznacznie lepka, koncentrycznie pokryta stosunkowo drobnymi brązoworóżowymi łatkami. Brzeg gładki.
Pod kapeluszem:
Blaszki gęste, wolne, wypukłe; za młodu białe, z wiekiem pokryte czerwonawymi plamami; przebarwiają się na brązowoczerwono w ciągu kwadransa od ich uszkodzenia.
Odcisk kapelusza:
Biały.
Trzon:
Za młodu pełny, z wiekiem watowaty; u szczytu zwężony, u podstawy bulwiasto zgrubiały (czasem z rzędami drobnych brodawek). Początkowo biały, z czasem rdzawoczerwonawy a u podstawy wyraźnie brązowoczerwonawy. Powierzchnia pokryta drobnymi kosmkami. Na górze duży mocny pierścień – białawy, żółtawy lub różowawy – z prążkowaną górną powierzchnią.
Miąższ:
Kruchy, stosunkowo gruby, biały, na przekroju czerwienieje. Zapach ledwo wyczuwalny, smak łagodny.
Cechy charakterystyczne:
Prążkowana górna powierzchnia pierścienia, czerwieniejący miąższ, gładki brzeg kapelusza.
GATUNKI PODOBNE:
Muchomor plamisty jest podobnie ubarwiony, lecz ma niezmienny miąższ, górna powierzchnia jego pierścienia jest gładka, a brzeg kapelusza prążkowany; niezbyt częsty.
Wartość:
Jadalny i smaczny (ale uwaga na podobne gatunki trujące!).
Uwagi:
Wśród muchomorów wiele jest gatunków jadalnych, ale też wiele trujących, w tym śmiertelnie – dlatego też osoby chcące zbierać ten gatunek powinny najpierw solidnie zaznajomić się w naturze również z podobnymi gatunkami, bo pomyłka może kosztować życie. Sztuka rozpoznawania muchomora czerwieniejącego nie jest jednak nie do opanowania – o czym świadczy choćby fakt, że jest to gatunek powszechnie zbierany m.in. w Czechach.
