Muchomor rdzawobrązowy
Amanita fulva Fr.
Nazywany również:
Panienka, czubka, czubajka, parasolka, szlachcianka, kogutek, świeca, muchomor brunatny, bedłka, muchar pochwiasty, mglejarka popielata forma płowa, bedłka mglejarka odmiana żółta, muchomor mglejarka, mglejarka.
Występowanie:
Od czerwca do października w różnego typu mszystych lasach pod sosnami, świerkami, dębami, bukami i brzozami, a także na wrzosowiskach. Pospolity w całej Polsce.
Wymiary:
Średnica kapelusza 3-11 cm. Wysokość trzonu 8-20 cm, grubość trzonu 0,5-2 cm.
Kapelusz:
Za młodu stożkowaty lub dzwonkowaty, z wiekiem wypukły do płasko rozpostartego. Gładki, nagi – bez łatek a jedynie czasami z nielicznymi kawałkami osłony; na mokro błyszczący i lepki. Brązowy, czasem z domieszką pomarańczowego a na starość czerwonego; z jaśniejszym prążkowanym brzegiem i niskim garbkiem na środku.
Pod kapeluszem:
Blaszki gęste i kruche, wybrzuszone, białe, wolne.
Odcisk kapelusza:
Biały.
Trzon:
Za młodu pełny, z wiekiem wydrążony. Walcowaty a ku szczytowi węższy, stosunkowo smukły, długi. Biały lub z nieznacznym odcieniem kapelusza; przeważnie usiany drobnymi przylegającymi łuseczkami; przy podstawie wyraźna biała pochwa pokryta plamami koloru kapelusza. Brak pierścienia.
Miąższ:
W kapeluszu cienki, kruchy, wodnisty; zapach słaby, smak łagodny.
Cechy charakterystyczne:
Brązowy kapelusz bez łatek i z jaśniejszym prążkowanym brzegiem; białe wolne blaszki; biały trzon bez pierścienia ani bulwiastej podstawy; plamista pochwa.
GATUNKI PODOBNE:
Jadalne muchomory również bez bulwiastej podstawy trzonu (nie mylić z pochwą!) i pierścienia:
Muchomor mglejarka ma szary kapelusz i nagi lub delikatnie zygzakowaty (za sprawą białawych łuseczek) trzon, a jego pochwa pokrywa się brązowawymi lub szarymi plamami; pospolity.
Muchomor żółtawy ma kapelusz jak i zygzakowaty wzorek na trzonie w kolorze żółtopomarańczowym; rzadki.
Muchomor oliwkowy ma oliwkowobrązowy kapelusz, a jego pochwa czerwienieje po uszkodzeniu; rzadki.
Muchomor brązowooliwkowy rośnie tylko w górskich lasach iglastych, a na środku jego kapelusza spoczywa szarobiała resztka osłony; rzadki.
Wartość:
Jadalny i chętnie zbierany, gdyż stosunkowo „bezpieczny” (trudny do pomylenia z trującymi muchomorami).
